Getuigenissen

Marcia en Marcel, bij deze willen we jullie bedanken voor vier prachtige thuisbevallingen. Heel veel medische, maar vooral menselijke ondersteuning en jullie warmte om ons te leren geloven in onszelf.

Het is prachtig hoe jullie de natuur zijn gang laten gaan en enkel ingrijpen waar nodig. Samen hebben jullie een ongelooflijke kennis, een vertrouwen in (aanstaande) ouders en een liefde voor jullie vak. Ook de workshops (babymassage, homeopathische huisapotheek,…) zijn een echte aanrader.

Zo blij dat ik ruim 12 jaar geleden in contact kwam met deze twee toppers!

Ik draag jullie op handen! Jullie betekenen zoveel voor mij.

Samen brachten we niet alleen onze vier eigen kinderen op de wereld, ook ons draagkindje kreeg dankzij hen een warm welkom.

Een bekende getuige schreef dit:

Mama van vier, moeder van vijf

Luid gerinkel, en ik schrik wakker. ‘De wekker,’ denk ik eerst, maar op mijn klokje lees ik half zes. Te vroeg om op te staan. Dus moet het de telefoon zijn. Maar als ik opneem, houdt het gerinkel op. Eerst lees ik het berichtje dat om drie uur ’s ochtends is binnengelopen: “Ze heeft netjes gewacht tot zondag voorbij was. Als ik jou was, zou ik geen plannen maken voor vandaag. Ze is begonnen aan haar reis, nog niet hevig, maar wel duidelijk voelbaar.”

‘Ze gaat bevallen’, schrik ik op en bel meteen terug.

‘Ze heeft nu stevige weeën, stipt om de drie minuten, ‘ zegt haar man, ‘Als je erbij wil zijn, vertrek je best zo snel mogelijk.’

Ik spring uit bed, de badkamer in, kleren aan, naar de keuken, een koffiemok voor onderweg, een appel, een banaan. De auto in en vertrekken maar.

‘Om de drie minuten?’ vloek ik binnensmonds, ‘Dat haal ik nooit. Van Leuven naar Tielt, dat is anderhalf uur.’ Ik dwing mezelf om rustig te rijden, niet harder dan de maximaal toegelaten snelheid. Gelukkig is het rustig op de weg in deze tijden van corona. De grenzen zijn nog dicht, maar het einde van de lockdown lonkt. Op de Brusselse Ring is wel druk, maar van een echte ochtendspits is geen sprake.

Om zes uur gaat mijn telefoon opnieuw. “Ik ben er,’ laat mijn collega-cameravrouw Kristel mij weten. Voor haar is het maar een kwartiertje rijden.’

‘Ik hoop maar dat ik het haal,’ zucht ik, ‘‘Een vijfde bevalling kan snel gaan. Begin jij alvast te filmen, ok? ‘

Om 6.45 uur belt ze mij opnieuw: ‘De vroedvrouw heeft net de vliezen gebroken. Nu gaat het razendsnel. Ben je er bijna?’

‘Nog twintig minuten volgens de gps.’

‘Komt goed. Maar haast je toch maar.’

Ik weet niet of ik het red. Zelf heb ik vier kinderen op de wereld gezet. De herinneringen vervagen; het is intussen ook al 31, 29, 27 en 23 jaar geleden. Maar wat ik wél nog weet is dat de hel losbarst na het breken van de vliezen. Dan wordt de pijn enorm en gaat het razendsnel. Dus duw ik toch maar harder op het gaspedaal.

Precies om 7.07 uur sla ik de deur van mijn wagen dicht, en loop ik haastig naar het huis.

Hun zoontje komt opendoen.

‘Goeiemorgen,’ fluister ik, ‘Ben ik nog niet te laat?’

‘Juist op tijd, denk ik,’ fluistert hij en neemt mij mee naar de woonkamer.

Het tafereel dat ik daar zie, vergeet ik nooit. In al zijn eenvoud en vanzelfsprekendheid is het een grootse, meesterlijke compositie. Zij is het middelpunt van het tafereel, uitgestrekt op de sofa. Haar man zit pal achter haar, geknield op de grond, zijn hoofd naast het hare, zijn armen rond haar kermende lichaam. Aan weerszijden van deze barende vrouw zitten haar kinderen, twee aan elke kant. Aan het voeteneind de vroedvrouw, met plastieken handschoenen en een mondmasker. ‘Kom jij de baby maar mee opvangen,’ gebaart ze naar de oudste dochter.

In de hoek van de kamer ontdek ik Kristel, discreet achter haar camera. En ook op afstand, de huisarts, rustig maar alert. Zachtjes laat ik mijn tas van mijn schouder glijden en schuif ik voorzichtig mee in dit tafereel. Groter dan groots, tijdlozer dan tijdloos, eeuwiger dan eeuwig. Een vrouw die kermt, een kind dat zich een weg naar de wereld baant. Aan de zijlijn kijk ik toe, meegezogen in deze ongelooflijke gebeurtenis. Donker en rond verschijnt het hoofdje, dan glijdt het glibberige lijfje de wereld in. Twee vrouwen- en twee kinderhanden vangen het wezentje op en leggen het meteen tussen twee warme borsten.

Het moederdier huilt en lacht, siddert en beeft. Hartstochtelijk omhelst ze het kind en drukt het tegen zich aan.

Ik kijk op mijn uurwerk en lees: 7.14 uur.

Nauwelijks enkele minuten later vraagt ze naar haar telefoon. ‘Ik ga hen bellen,’ zegt ze.

Op het schermpje zie ik het gezicht van een jonge man oplichten. Een tweede man komt erbij. ‘Goeiemorgen,’ klinkt het, met Hollandse tongval, ‘Hoe gaat het vandaag met jou?’

‘Heel goed,’ glimlacht ze, ‘ik wil jullie iets laten zien.’

Dan laat ze haar smartphone traag naar beneden glijden, over haar hals naar haar borst, waar de baby rustig ligt te bekomen. Het is stil in de kamer, nog stiller is het aan de andere kant van de lijn, ergens in Nederland. Dan volgt gestamel, geluiden van ongeloof en diepe verbazing.

‘Wat? Bedoel je…? Is het…?’, klinkt het aarzelend.

‘Ja,’ fluistert ze zacht, ‘Ze is net geboren, jullie dochter. Jullie zijn papa’s geworden.’

(Annemie Struyf)

De bevalling die ik wilde en dit in mijn eigen omgeving in mijn eigen (T)huis. Marcia en Marcel zijn een topteam en ik voelde mij echt op mijn gemak bij hen. Ook mijn man was rustig en voelde zich erg op zijn gemak in tegen stelling met onze ziekenhuisbevalling! Had ik het dan geweten... Prachtige ervaring! Nogmaals dikke merci!

Onze dochters, Fee (nu 9jaar) en Liv (net 1 jaar geworden) zijn alletwee geboren onder begeleiding van Marcia en Marcel. 2 keer was de bevalling en geboorte speciaal en kon ik mij geen betere vroedvrouw en dokter voorgesteld hebben. Op de achtergrond in alle rust en stilte, maar direct paraat als je ze nodig hebt. ik vertrouwde hen 100 procent! Marcia en Marcel, dank je wel en eigenlijk mis ik jullie wel een beetje...

Ik raad marcia en marcel ontzettend aan. Ze zijn eerlijk, oprecht, lief, begripvol, aarzelen niet om zaken opnieuw uit te leggen.

2 kindjes op de wereld gebracht met dit topteam en de kindjes zijn er nu nog zot op.

Niet twijfelen

Marcel De Clercq en Marcia De Keyser...nogmaals bedankt om Jürgen en mij zo professioneel, gedreven en rustig (maar ook met de nodige humor) te begeleiden tijdens de geboorte van Marie! Jullie inzet spreekt boek/stripdelen ;-)! Marie...'Born to be wild' ...maar nu even uitgeteld :-)

Zeer mooie overzichtelijke website. Proficiat!